Yönetmen Hugo Martin, Doom için Mantra'nın: Karanlık Çağların bu yılın başlarında doğrudan Xbox'ın geliştiricisi sırasında "dur ve savaş" olduğunu tanıttığında, hemen ilgimi çekti. Bu konsept, ID Software'in önceki başlığı Doom Eternal ile hızlı tempolu, mobil savaşı ile bilinir. Bununla birlikte, Doom Eternal'da bu "stant ve savaş" ahlakını - Çapulcu'yu somutlaştıran bir düşman var. Bu tartışmalı düşman birçokları tarafından hor görülüyor ama benim tarafımdan hayran. Doom'daki savaşın: Karanlık Çağlar, Çapulcu'yı yenmenin anahtarını anımsatan parlak yeşil ışıklara tepki vermeye bağlı.
Emin olun, Karanlık Çağlar sizi Çapulcu'ya benzeyen sinir bozucu bir düelloda yakalamıyor. Ölümcül bir kombo saldırısı korumalı ve kullanan Agaddon avcısı olsa da, Ebedi'nin zorlu karşılaşmalarının özü karanlık çağlarda her düşmana nüfuz eder. Savaş mekaniği yeniden tasarlandı ve rafine edildi, çekirdek savaş sistemini geliştirmek için Çapulcu'dan ilham aldı. Bu, tahriş olmadan bir Çapulcu savaşının stratejik derinliğini taşıyan karşılaşmalarla sonuçlanır.
Çapulcu eşsiz bir düşmandır. Doom Eternal'da, savaş tipik olarak arenayı çevrelemeyi, zayıf düşmanları göndermeyi ve daha büyük tehditleri denetlemeyi içerir. Oyun, hız, alan ve silahları dengelemenizi gerektiren bir yönetim zorluğu olarak tanımlandı. Yine de, Çapulcu ortaya çıktığında, tüm bunlar değişir. Bir baltayla donanmış bu müthiş düşman, bölünmemiş dikkatinizi gerektirir ve genellikle bire bir gösterilere yol açar. Daha büyük çatışmalarda, strateji saldırılarından kaçınmaya, daha az düşman alanını temizlemeye ve daha sonra onunla yüzleşmeye geçer.
Doom Eternal'ın Çapası, FPS tarihinin en tartışmalı düşmanlarından biridir. | Resim Kredisi: Kimlik Yazılımı / Bethesda
Hala ayakta durmak burada tam anlamıyla anlam değil; Doom Ebedi'de, stratejik konumlandırma yoluyla kontrolü iddia etmekle ilgilidir. Çok yakın ve Çapulcu'dan ölümcül bir av tüfeği patlaması riskiyle karşı karşıya kalıyorsunuz. Çok uzak ve kolayca atılan mermilerle peled olacaksınız, ancak balta salınımının ulaşamayacağı. Anahtar, Balta saldırısını kışkırtmaktır, çünkü Çapulcu sadece bu hareketin sargısı animasyonu sırasında savunmasızdır. Enerji kalkanı diğer tüm saldırıları saptırır, bu yüzden gözleri yeşili olduğunda vurmak için mükemmel bir yer bulmalısınız ve hasar vermek için kısa bir pencereye işaret eder.
Benzer şekilde, Doom'da: Karanlık Çağlar, parlak yeşil sinyaller çok önemlidir. Orijinal kıyamete saygı göstererek, şeytanlar, doom avcısının yeni kalkanla parry olabileceği ve onları kaynaklarına geri gönderebileceği yeşil füzeler olan mermilerin voleybollarını serbest bırakıyor. Başlangıçta, bu bir savunma taktiği görevi görür, ancak daha sonra, Shield'in Rune sistemi kilidi açılırken, yıldırım ile çarpıcı düşmanlar veya otomatik hedefleme topunu etkinleştirebilen güçlü bir saldırı aracı haline gelir.
Karanlık Çağların savaş alanlarında gezinmek, çeşitli müthiş şeytanlarla bir dizi bire bir yüzleşmeyi içerir. Hayatta kalma sadece yeşil ışıklara tepki vermeye bağlı olmasa da, kalkan runelerine hakim olmak, parryayı cephaneliğinizin hayati bir parçası haline getirir. Bunu savaş stratejinize entegre etmek, Dark Ages'in Parry Mekaniği ile Doom Ebedi Çapulcu Savaşları arasındaki benzerlikleri ortaya çıkarır. Doğru mesafeyi bulmanız, Yeşil Küreler göründüğünde yerine manevra yapmanız ve Çapulonun Baltası salınımını zamanlamak gibi hızlı bir parry yürütmeniz gerekir. Bu odak, yolculuğunuzu bir dizi kasıtlı stand-ve dövüş karşılaşmasına dönüştürür.
Çapulcunun birincil eleştirisi, Doom Eternal'ın akışının bozulmasıydı ve oyunun geri kalanından farklı bir yaklaşım gerektiriyordu. Bu değişim, Çapulcu hakkında takdir ettiğim şey; Oyunun geri kalanı bale gibi olsa da, sizi kırmaya zorlar. Doom Ebedi, birinci şahıs atıcıların normlarına meydan okudu, kaynaklar ve savaş hakkında yeni düşünme yolları talep etti. Çapulcu, nihai testi sunarak bu yeniliklere bile meydan okudu. Bu zorluktan hoşlanmama rağmen, birçok kişinin neden sinir bozucu bulduğunu anlıyorum.
Agaddon avcısı, karanlık çağlarda en çok yağma benzeri düşman olabilir, ancak her iblis ebedi en korkutucu düşmana sahiptir. | Resim Kredisi: Kimlik Yazılımı / Bethesda
Doom: Karanlık Çağlar, çeşitli "dansları" savaşına entegre ederek bu sorunu ele alıyor. Her büyük düşman tipi, farklı stratejiler gerektiren eşsiz bir yeşil mermi veya yakın dövüş grevine sahiptir. Örneğin, Mancubus, her iki ucunda yeşil "sütunlar" ile enerji "çitleri" ateşler ve onları yakmak için örmenizi gerektirir. Vagary, ölümcül kürelerin voleybolunu fırlatır, sizi koşmaya ve onları saptırmaya zorlar. İskelet Revenant, Çapulcuyu yansıtıyor, yeşil kafataslarını saptırana kadar dokunulmaz kalıyor.
Her iblis benzersiz bir yaklaşım gerektirdiğinden, yeni düşmanlar tanıtmak sarsıcı hissetmez. Agaddon Hunter ve Komodo, yoğun yakın dövüş saldırılarıyla bir meydan okuma sunuyorlar, ancak bu noktada hareketlerinizi ve tepkilerinizi uyarlamaya alışkınsınız. Bu, oyunun mekaniğinin, Çapulcuyu yenmek için gereken konumlandırma ve reaksiyon tabanlı taktikleri değil, her düşman için doğru silahı kullanmaya odaklandığı Doom Eternal'daki Çapulcu için durum böyle değildi.
Çapulcu sorunu asla tasarımı değildi, ancak oyuncuların hazırlıksız olduğu beklenmedik kural kırıldı. Doom: Karanlık Çağlar, reaksiyon tabanlı savaşı, şaşırtıcı bir oyun ortası vardiyası yerine en başından beri çekirdek bir unsur haline getirerek benzer mekaniğe hazırlar. Bu değişiklik meydan okumayı azaltabilir - Kalkanın Parry penceresi Çapulcu göz flaşından daha affedicidir - temel fikir kalır: bir düşmanla kilitleme, mükemmel anı beklemek ve ışık yeşile döndüğünde çarpıcıdır. Doom: Karanlık Çağlar bu kavramlara farklı bir bakış sunuyor, ancak açıkça mevcut kalıyorlar. Duruyorsun ve savaşıyorsun.
