Toen regisseur Hugo Martin onthulde dat de mantra voor Doom: The Dark Ages eerder dit jaar "Stand and Fight" was tijdens de ontwikkelaar van Xbox, wekte het onmiddellijk mijn interesse. Dit concept staat sterk in contrast met de vorige titel van ID-software, Doom Eternal, bekend om zijn snelle, mobiele gevechten. Er is echter één vijand in het eeuwige doom die deze "stand en vecht" -ethos belichaamt - de Marauder. Deze controversiële vijand wordt door velen veracht, maar aanbeden door mij. Het besef dat het gevecht in Doom: de donkere eeuwen hangt af van reageren op felgroene lichten, die doet denken aan de sleutel tot het verslaan van de Marauder, verzegelde mijn enthousiasme voor het spel.
Wees gerust, de donkere eeuwen vangen je niet in een frustrerende duel die verwant is aan de Marauder's. Hoewel er de Agaddon Hunter is, afgeschermd en een dodelijke combo -aanval uitoefenen, doordringt de essentie van de uitdagende ontmoetingen van Eternal elke vijand in de donkere eeuwen. De gevechtsmechanica zijn opnieuw bedacht en verfijnd en zijn inspiratie van de Marauder om het kerngevechtssysteem te verbeteren. Dit resulteert in ontmoetingen die de strategische diepte van een Marauder -strijd dragen zonder de irritatie.
De Marauder is een unieke tegenstander. In het eeuwige omvat gevechten meestal omcirkelen over de arena, het verzendt van zwakkere vijanden en jongleren met grotere bedreigingen. De game is beschreven als een managementuitdaging, waardoor je moet jongleren met snelheid, ruimte en wapens. Maar wanneer de Marauder verschijnt, verandert dat alles. Deze formidabele vijand, gewapend met een bijl, vereist je onverdeelde aandacht, die vaak leidt tot één-op-één confrontatie. In grotere schermutselingen verschuift de strategie naar het ontwijken van zijn aanvallen, het opruimen van het gebied van mindere vijanden en het vervolgens confronteren.
De Marauder van Doom Eternal is een van de meest controversiële vijanden in de FPS -geschiedenis. | Afbeelding Credit: ID Software / Bethesda
Stilling stilstaan is hier niet de letterlijke betekenis; In Eternal gaat het om het beweren van controle door strategische positionering. Te dichtbij, en je riskeert een fatale shotgun -explosie van de Marauder. Te ver, en je wordt bekogeld met gemakkelijk ontworpen projectielen maar buiten het bereik van zijn bijlzwaai. De sleutel is om de AX-aanval uit te lokken, omdat de Marauder alleen kwetsbaar is tijdens de opwindanimatie van deze beweging. Zijn energieschild buigt alle andere aanvallen af, dus je moet de perfecte plek vinden om te slaan wanneer zijn ogen groen flitsen, wat een kort venster aangeeft om schade aan te richten.
Evenzo zijn in Doom: de donkere eeuwen felgroene signalen cruciaal. Ter ere van de oorspronkelijke ondergang, ontketenen demonen volleys van projectielen, waaronder groene raketten dat de Doom Slayer kan pareren met zijn nieuwe schild en ze terugstuurt naar hun bron. Aanvankelijk dient dit als een defensieve tactiek, maar later, met het Rune-systeem van het schild ontgrendeld, wordt het een krachtig offensief hulpmiddel, in staat om verbluffende vijanden met bliksem te laten lopen of een automatisch gericht kanon te activeren.
Navigeren door de slagvelden van de donkere eeuwen omvat een reeks intense één-op-één confrontaties met verschillende formidabele demonen. Hoewel de overleving niet alleen afhangt van het reageren op groene lichten, maakt het beheersen van de Shield Runes een essentieel deel van je arsenaal. Het integreren van dit in uw gevechtsstrategie onthult de overeenkomsten tussen de Parry -mechanica van de donkere eeuwen en de Marauder Battles of Doom Eternal. Je moet de juiste afstand vinden, manoeuvreren in positie wanneer de groene bollen verschijnen en een snel parry uitvoeren, net als het timen van de bijls van de Marauder. Deze focus verandert je reis in een reeks opzettelijke stand-en-vecht ontmoetingen.
De primaire kritiek op de Marauder was de verstoring van de stroom van Doom Eternal, die een andere aanpak vereiste dan de rest van het spel. Deze verschuiving is wat ik waardeer aan de Marauder; Hoewel de rest van het spel als ballet is, dwingt het je om te breakdance. Doom Eternal daagde de normen van first-person shooters uit en eisten nieuwe manieren van denken over middelen en gevechten. De Marauder daagde zelfs die innovaties uit en presenteerde de ultieme test. Hoewel ik van deze uitdaging geniet, begrijp ik waarom velen het frustrerend vonden.
De Agaddon Hunter is misschien wel de meest Marauder-achtige vijand in de donkere eeuwen, maar elke demon heeft een beetje van Eternal's meest angstaanjagende vijand in hen. | Afbeelding Credit: ID Software / Bethesda
DOOM: The Dark Ages behandelt dit probleem door verschillende "dansen" in zijn gevecht te integreren. Elk belangrijk vijandelijke type heeft een unieke groene projectiel of melee -aanval, waardoor verschillende strategieën nodig zijn. De Mancubus vuurt bijvoorbeeld aan elk uiteinde energie "hekken" af met groene "pilaren", waardoor u moet weven om ze te pareren. De vagaire lanceert volleys van dodelijke bollen, waardoor je wordt gedwongen te sprinten en af te buigen. De skeletrevenant weerspiegelt de Marauder nauw en blijft onkwetsbaar totdat u zijn groene schedels afbuigt.
Omdat elke demon een unieke aanpak vereist, voelt het introduceren van nieuwe vijanden niet schokkend. De Agaddon Hunter en Komodo vormen een uitdaging met hun intense melee -aanvallen, maar op dit punt ben je gewend om je bewegingen en reacties aan te passen. Dit was niet het geval met de Marauder in Doom Eternal, waar de mechanica van de game zich richtte op het gebruik van het juiste wapen voor elke vijand, niet de positionering en op reactie gebaseerde tactieken die nodig zijn om de Marauder te verslaan.
Het probleem van de Marauder was nooit het ontwerp, maar het onverwachte regelbrekende, waarvoor spelers onvoorbereid waren. DOOM: The Dark Ages bereidt je voor op vergelijkbare mechanica door op reactiegebaseerde gevechten een kernelement vanaf het begin te maken, in plaats van een verrassende mid-game shift. Hoewel deze verandering de uitdaging kan verminderen - het Parry -venster van het schild is vergevingsgezindder dan de oogflits van de Marauder - blijft het kernidee: de stappen vergrendelen met een vijand, wachtend op het perfecte moment en opvallend wanneer het licht groen wordt. Doom: The Dark Ages biedt een andere kijk op deze concepten, maar ze blijven onmiskenbaar aanwezig. Je staat en je vecht.
